Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i cofanie żuchwy, ruchy boczne też nowe będące połączeniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i początkowi w ścianę szczytów guzków stawowych. W części pierwszej jest on związany z biegiem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w dowolnym ze stawów wykonują się odmienne ruchy. Wyróżnia się stronę pracującą oraz stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po stronie pracującej, więc tej, w którą daje się żuchwa, głowy żuchwy wykonują zbyt w treści pionowej, wspólny z zakresem ruchu żuchwy. Kiedy się uważa, w związku tym wybiera udział krążek stawowy, a to rozgrywa się on na obydwóch piętrach stawu. Po stronie balansującej głowa żuchwy porusza się z dolu żuchwy w charakteru guzka stawowego, wykonując równocześnie zakup i związek ku dołowi i przodowi.
Przy wszystkich ruchach żuchwy dużą rolę odgrywa krążek stawowy i stopień jego ruchomości, co uzależnione jest z budową krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, jakie dochodzą w prace stawów, są w ogromnej mocy związane z nieprawidłową siecią i miejscami krążka stawowego.
Reasumując, należy stwierdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych są połączenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i zatrzymanie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy stanowi konkretne znaczenie w protetycznym leczeniu pacjentów. W wypadkach choroby układu stomatognatycznego, jak należy ustalać zwarcie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i powiązane z ostatnim oczekiwane usytuowanie kolejnych czynników stawów skroniowo-żuchwowych ma istotny wpływ na zdobycie korzystnych efektów leczenia. Potrzebne są w takich formach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w kontaktu do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w stosunku do szczęki - zarówno w momencie spoczynku, kiedy również pracy - ma priorytetowe stanowisko w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w przypadkach braków częściowych oraz wszą ich odbudowę w brakach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w kontakcie do szczęki podejmuje się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na podstawowe i pośrednie. Do pierwszych zaliczył ruchy do dołu, do przodu, do tylu a na końce. Połączenie dwóch lub bardzo ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z konkretnego punktu widzenia istotny jest podział trendów na rozgrywające się w czasie kontaktów powierzchni zębów górnych z dolnymi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których są kontakty zębów przeciwstawnych, zwane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą otwierać się w daniu żuchwy zwanym centralnym, jak jej środek spotyka się w dróg strzałkowej albo w miejscach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Cechuje się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W daniu centralnego zwarcia cechuje się jeszcze trzy dodatkowe funkcje żuchwy, doprzednią i boczne - jasną oraz lewą.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako główne godzi się położenie spoczynkowe, w jakim żuchwa uważa się przez największy termin także z którego wchodzą się jej style. Stanowi więc danie, które korzysta żuchwa bez udziału naszej świadomości. W położeniu spoczynkowym żuchwa jest nieco przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi występuje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej wyraża się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w ścianach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), średnia wielkość kryje się w zakresie 2-4 mm. Znajduje się, iż w miejscu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół swojej podstawy w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące znajdują się następnie w mieszkanie równowagi, oraz w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne związane są spośród ich elastycznością. Elastyczność mięśni tworzących własne przyczepy na żuchwie wpływa na jej założenie. Przebiega w współczesny technologia stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych także do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) przeprowadzone na nowoczesnych zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych istnieje w stanie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie zachodzi w okolic Dondersa, która obejmuje obszar w jamie ustnej niski od początku zamkniętymi wargami, i od tyłu kontaktem języka z podniebieniem gładkim także posiada nacisk na myślenie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w granicach 5-9,7 mm Hg plus jest najoczywistsze bezpośrednio po połykaniu, kiedy może sięgać wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, grając na przestrzeń podniebienia, wytworzy siłę ceny około 300 g, która publikuje się wystarczająca do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły witalne. Uznaje się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Podstawowym elementem, który wpływa napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony pochodzące z jądra ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za dobrą regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze źródeł obwodowych i wewnętrznych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który zostaje przeznaczony do neuronu ruchowego. Reakcja ta dodatkowe informacje chodzi nazwę odruchu rozciągania. Zjawisko to mami za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na drodze łuku odruchowego wysyłają bodźce do neuronu ruchowego w wnętrzu nerwu V. Bodźce te wracają następnie do mięśnia skroniowego, robiąc jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy jest w snu. Analogiczny cykl przechodzi w mięśniach opuszczających żuchwę.
W błonie śluzowej cechuje się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U mężczyzn użytkujących protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej rozwijane a mocno nalegają na założenie żuchwy.